Numer 2/2006
Zawartość numeru
Artykuł stanowi podsumowanie projektu badawczego dotyczącego innowacyjności projektów open source, w którym poddano ocenie potencjał innowacyjny 500 najpopularniejszych projektów, zarejestrowanych przez portal SourceForge.net. Analiza opiera się na zaproponowanym schemacie pojęciowym, wprowadzającym rozróżnienie między radykalnymi wynalazkami, modyfikacjami technologii i platformy oraz innowacjami marketingowymi. Wyniki badań wskazują na relatywnie niski poziom nowatorstwa technicznego w analizowanej próbie projektów, wobec znaczącego zainteresowania programistów i użytkowników innowacyjnymi projektami. Artykuł omawia mechanizmy, które mogą ograniczać innowacyjność inicjatyw open source, postulując powołanie instytucji „brokerów pomysłów”, odgrywających role analogiczne do firm venture capital, zajmujących się oprogramowaniem komercyjnym.
W artykule wskazano barierę dochodowo- popytową, która nie pozwoli zrealizować zapowiedzianego programu rozwoju budownictwa mieszkaniowego w ramach dotychczasowej polityki liberalnej. Przypomniano inne sprawdzone możliwości rozwojowe. Przedstawiono realny związek działalności gospodarczej z dochodami publicznymi i sformułowano warunki samofinansowania budżetowego przedsięwzięć gospodarczych. W oparciu o dane statystyczne opracowano przybliżone tablice przepływów między głównymi sektorami gospodarczymi i przetestowano dynamikę tego systemu. Wskazano, że system ten, przy pewnych dodatkowych warunkach, może zapewnić samofinansowanie programu rozwoju budownictwa mieszkaniowego, a zapewne także drogowego i wodnego, oraz znaczny wzrost zatrudnienia. Podano podstawowe warunki ekonomiczne tego procesu oraz warunki organizacyjne budownictwa. Na tej podstawie zarysowano ramowy program rozwoju masowego budownictwa mieszkaniowego w kraju. W końcu przeprowadzono krytyczną analizę przedstawionego podejścia oraz wnioski teoretyczne i praktyczne dla władz.
W warunkach rosnącej roli polityki regionalnej należy podkreślić, że programowanie i wdrażanie polityki regionalnej jest ściśle uzależnione od konkretnych cech danych obszarów, do których jest ona skierowana. Ponieważ każdy z obszarów ma swoją specyfikę, wynikającą m.in. z uwarunkowań instytucjonalnych, nie jest możliwe stworzenie uniwersalnego modelu polityki regionalnej. Wyraźnie widać to na przykładzie Włoch, gdzie mamy do czynienia z trzema różnymi modelami rozwojowymi, a więc różnymi sposobami prowadzenia polityki regionalnej.
Niniejszy artykuł stanowi wprowadzenie do problematyki zarządzania techniką wojskową, które zostało zdefiniowane jako całokształt działań z zakresu zarządzania związanych z projektowaniem, produkcją i dostawą uzbrojenia i /lub sprzętu wojskowego, który będzie spełniać wymagania użytkownika widziane z perspektywy jego cyklu życia. W artykule dokonano analizy obiektu zarządzania, jakim jest uzbrojenie i sprzęt wojskowy, przedstawiono główne różnice pomiędzy rynkiem wojskowym a cywilnym, dokonano analizy otoczenia systemu rozwoju techniki wojskowej oraz omówiono największe wyzwania stojące przed zarządzaniem techniką wojskową.
Nieustannie wzrasta znaczenie polityk rozwoju o charakterze terytorialnym, w tym dotyczących obszarów wiejskich, w aktywności Unii Europejskiej na przestrzeni ostatnich kilkunastu lat. Modelowy program stymulowania pomysłów przedsiębiorczych na wsi stanowi Inicjatywa Wspólnotowa LEADER, we wdrażaniu której „stare” kraje członkowskie dysponują wieloma cennymi doświadczeniami, często możliwymi do przeszczepienia na grunt polski. Pierwszym, zakrojonym na dużą skalę programem zarządzania rozwojem obszarów wiejskich w Polsce był SAPARD, współfinansowany ze środków unijnych. Pomimo początkowych trudności z jego implementacją wyzwolił imponującą dynamikę po stronie wnioskodawców, w rezultacie czego złożono ponad 31 tys. wniosków o wsparcie różnego rodzaju inwestycji. Nasz sposób rozumienia mechanizmów zarządzania obszarami wiejskimi wzbogacają teoretyczne koncepcje typów kapitału, w tym kapitału społecznego i ludzkiego.
Cel artykułu stanowiło zaprezentowanie możliwości zastosowania krótkookresowego modelu ryzyka w przedsiębiorstwie. Przedstawiono przy tym istotę i założenia modelu zamkniętego oraz dokonano przeglądu wybranych metod identyfikacji rozkładu sumy szkód ubezpieczeniowych. Omawiane zagadnienia zostały zobrazowane na przykładzie. Przy pomiarze ryzyka wykorzystano algorytm De Prila oraz aproksymację sumy szkód rozkładem normalnym. Podjęto ponadto próbę przedstawienia możliwości zastosowania modelu indywidualnego ryzyka w ocenie kontraktów ubezpieczeniowych. W tym celu zaprezentowano sposób ustalania wysokości współczynnika bezpieczeństwa oraz poziomu retencji w przypadku kontraktu ubezpieczeniowego typu excess of loss.
Celem artykułu jest przedstawienie nowej w polskim prawie bilansowym kategorii wartości niematerialnych i prawnych. Dotychczas obowiązujące przepisy ustawy o rachunkowości ani tym bardziej przepisy prawa podatkowego nie przewidywały możliwości nieograniczonego czasu użytkowania aktywów trwałych o charakterze niematerialnym. Dla wielu firm przejście na MSSF spowodowało konieczność zidentyfikowania tej nowej pozycji sprawozdawczej i konieczność jej właściwej wyceny. Dla wielu księgowych takie wartości wydają się być pozycją abstrakcyjną. W opracowaniu zostaje zwrócona uwaga na to, że jest to sąd błędny, a nieograniczony okres użytkowania w praktyce jest znacznie częściej spotykany i w związku z tym winien być odpowiednio odzwierciedlony w sprawozdaniu finansowym. Celem niniejszego opracowania jest zwrócenie uwagi na podobieństwa oraz – przede wszystkim - różnice, jakie występują pomiędzy regulacjami krajowego i międzynarodowego prawa bilansowego w tym zakresie. Wartości niematerialne i prawne mogą bowiem stanowić dosyć istotną pozycję sprawozdania finansowego, a niewłaściwe albo zbyt dowolne potraktowanie ich w momencie dokonywania wyceny spowodować może ogromny wpływ na obraz finansowy i majątkowy jednostki.
Artykuł porusza tematykę stylów kierowania. Autorka w skrócie omawia dotychczasowe teorie dotyczące tego obszaru, szerzej zajmując się jedną z nich, a mianowicie teorią „siatki kierowniczej”, która próbuje uwzględniać wielość stylów kierowania, ich zmienność i zróżnicowane nastawienia kierowników. Tekst kończy przedstawienie wyników własnych badań, przeprowadzonych metodą opartą na wyżej wspomnianej teorii.
Niniejsza praca ma za zadanie dostarczenie informacji na temat opinii studentów o Wydziale Zarządzania Uniwersytetu Warszawskiego. W tym celu przeprowadzono analizę badań identyfikujących najważniejsze czynniki brane pod uwagę przez maturzystów przy podejmowaniu decyzji o wyborze uczelni oraz dokonano analizy mocnych i słabych stron Wydziału Zarządzania. Powyższe informacje zestawiono z opiniami, jakie studenci obecnie wyrażają na temat ocenianych elementów. Scharakteryzowano także grupy studentów, które wypowiadają się najmniej i najbardziej pochlebnie o Wydziale oraz zaprezentowano ranking popularności specjalizacji kształcenia. Wyniki przedstawiono z podziałem na rodzaj studiów, oddzielnie dla studiów magisterskich pięcioletnich oraz magisterskich uzupełniających dwuletnich.
Rozwój współczesnej gospodarki europejskiej determinuje sektor małych i średnich przedsiębiorstw stanowiących prawie 99 proc. firm działających w Unii Europejskiej, zapewniających miejsca pracy 2/3 ogółu zatrudnionych w UE i wytwarzających blisko 60 proc. PKB całej Unii.
Małe i średnie przedsiębiorstwa stały się w ostatnich latach zasadniczym czynnikiem rozwoju ekonomicznego państw członkowskich. Ich wysoka efektywność działania, na którą składają się niskie koszty związane z brakiem rozbudowanej administracji, korzystaniem z usług i ekspertów, wysoka zdolność do przystosowywania się do nowych warunków ekonomiczno–administracyjnych powoduje postrzeganie tej części gospodarki unijnej jako ogniwa dynamicznego rozwoju.
Rola małych i średnich przedsiębiorstw jest na tyle duża, iż opracowano zintegrowany program na rzecz MŚP, którego podstawę stanowi poprawa otoczenia administracyjnego, liberalizacja przepisów fiskalnych i prawa podatkowego, ułatwienie dostępu do kredytów i pozostałych narzędzi finansowych takich jak np. systemy poręczeń wzajemnych, rozwinięcie kooperacji pomiędzy poszczególnymi podmiotami gospodarczymi oraz wzrost jakości zarządzania. Bardzo istotnym elementem w rozwoju jest dostęp do nowoczesnych technologii.
Dużą zaletą tego sektora gospodarki europejskiej jest możliwość działania w segmentach niszowych oraz na zasadach outsourcingu, gdyż są one cenionym partnerem dużych przedsiębiorstw i koncernów.
Akcesja Polski do UE daje rodzimemu sektorowi MŚP możliwość rozwoju technologicznego, a co za tym idzie wzmacnia konkurencyjność i wzbogaca ofertę wytwórczo-usługową. Powoduje też zmniejszenie kosztów własnych dzięki możliwości wykorzystania funduszy strukturalnych.